Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego osobie mającej ustalone prawo do emerytury

Abstrakt

Przepis, zgodnie z którym świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do emerytury, stał się podstawą wykształcenia się w praktyce trzech odmiennych linii orzeczniczych. Dwie z nich zarzucają jednoznaczny wynik wykładni językowej i w swych motywach dążą do wykazania możliwości przyznania prawa do świadczenia osobie mającej ustalone prawo do emerytury, której kwota jest niższa od kwoty świadczenia. Jednocześnie przyjmuje się, że odmienne podejście stanowiłoby naruszenie konstytucyjnej zasady równości. Ustawodawca posługując się jednoznacznym sformułowaniem przesłanki negatywnej przyznania prawa do świadczenia wyłącza z grona beneficjentów wszystkie osoby z ustalonym prawem do emerytury – bez względu na jej wysokość. Wprowadzanie w tym zakresie wyjątków przez organy administracji publicznej i sądownictwo administracyjne stanowi wkroczenie w materię ustawową. Z kolei stwierdzanie, że art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych wyłączający z grona osób uprawnionych osoby z ustalonym prawem do emerytury, której wysokość jest niższa niż świadczenia pielęgnacyjnego, narusza konstytucyjną zasadę równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji RP), ingeruje w wyłączną kompetencję Trybunału Konstytucyjnego. W obowiązującym stanie prawnym nie ma możliwości przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobie mającej ustalone prawo do emerytury – i to bez względu na jej wysokość.