Zakażenie koronawirusem jako delikt transgranicznego stosunku pracy

Abstrakt

Przedmiotem badań przedstawionych w niniejszym opracowaniu jest kwestia ustalenia prawa właściwego dla roszczeń z tytułu czynu niedozwolonego polegającego na zakażeniu koronawirusem pracownika świadczącego pracę o charakterze transgranicznym. W związku z powyższym w pierwszej kolejności została przeprowadzona rekonstrukcja pojęcia transgranicznego stosunku pracy, tj. stosunku pracy, który jest powiązany z terytorium więcej niż jednego państwa. Następnie należało dokonać wyboru aktu prawnego, który znajdzie zastosowanie w celu określenia prawa właściwego dla cywilnoprawnej odpowiedzialności odszkodowawczej mającej źródło w czynie niedozwolonym popełnionym przez pracodawcę wobec pracownika. Wśród państw będących członkami Unii Europejskiej kwestię tej odpowiedzialności reguluje rozporządzenie Rzym II, a konkretnie jego art. 4 zawierający zasadę ogólną transgranicznej odpowiedzialności z tytułu popełnienia czynu niedozwolonego, jako że ustawodawca unijny nie przewidział odnośnie do stosunków pracy szczegółowej regulacji tej materii. Stosownie do wskazanego przepisu prawem właściwym dla roszczeń wynikających z popełnienia czynu niedozwolonego przez pracodawcę wobec pracownika jest prawo miejsca wystąpienia szkody. W artykule zostały również wskazane normy prawne, których naruszenie będzie najczęściej warunkowało odpowiedzialność pracodawcy z tytułu popełnienia deliktu prawa pracy.